विमल हमाल, युरेनस
नङ्ग्रा खियार बाच्ने
मेरी ठुली दिदीको बजारमा
नत खाना पाईन्छ ,
नत पानी ,
सायद, ठुली दिदीहरु
श्रमको मुल्य हिन
गुइँठो र गिट्टी साँदेर,
भारी पसीना चुहाउछिन ।
चिरीएका हस्तरेखामा
छिया परेका पैतला उचाली,
झुत्रो बस्त्र ओढेर
भोको पेटमा रमाउछिन ।
दुई छाक भोको पेटमा
सधै सुनौलो साँझ पर्खेर,
गायकको लय बद्ध गीत
एउटा रौनकलाई ,
पिडाको मन थाम्न,
सधै बजाउँछिन, ति सुस्केराहरु ।
श्रमको मुल्य विना बाँचेकी
मेरी ति ठुली दिदीहरु
कैयौ बषन्त पार गर्दै,
जीबन लिला नै,
एक भोको पेट राखेर,
चिरीएको वक्षमा रमाउन उद्यत छन ।
सायद ,
कहाँ छ ?
दिदीको कथा,
कहाँ छ,?
श्रमको मुल्य र सम्मान ।
बरु , झनै
ठुली दिदीहरु
हजारौ बर्ष पुरानो,
पुरातन कुप्रथाको
दासी पो छिन ।
