नेपालगञ्ज : नेपालगञ्ज उप–महानगरपालिका वडा नम्बर २२ किङ्गरियनपुरवामा अँझैपनि भौतिक पुर्वाधारहरु पुग्न सकेका छैनन् । यस समुदायमा न सडक छ । न त नाला छ । नेपालगञ्ज बजारबाट ७ किलोमिटर पूर्व–दक्षिण दिशामा रहेको किङ्गरियनपुर्वाका अधिकांश नागरिक बेरोजगार छन् ।
उमेरले ७० कटिसकेका रफिक किङ्गरिया हरेक दिनजसो दाउरा खोज्न वन जान्छन् । यसरी वनबाट खोजेर ल्याएका दाउरा विक्रि भएमात्रै उनको घरमा चुल्हो बल्छ । उनी मात्रै होईन । नेपालगञ्ज उप–महानगरपालिका वडा नम्बर २२ किङ्गरियनपुरवाका हरेक जसो जेष्ठ नागरिक पुरुषहरुको दैनिकी यहि हो । रफिक भन्छन्,–‘ यहाँका महिलाहरु पनि कोहि माग्न जान्छन् भने कोहि यत्तिकै बसिरहन्छन् । एकाध महिला भने घाँस र दाउरा बेच्न पनि जाने गरेका छन् ।’
यो वडामा रैदास, किङ्गरियनजस्ता लोपोन्मुख समुदायको बसोबास रहेको छ । उनीहरूमध्य धेरै हिन्दु धर्मावलम्बी छन्, केही मुस्लिम समुदायका पनि रहेका छन् । यहाँका नागरिक कवाड वेच्ने र दैनिक ज्यालादारीमा काम गर्ने गर्छन् । तर, अधिकांश नागरिक बेरोजगार रहेको मनोज किङ्गरियाको भनाई छ । साविकको पूरैनी गाविसको रुपमा परिचित नगरसँंग जोडिएको किङ्गरियनपुर्वा गाउँले विगत ७ वर्षदेखि उप–महानगरपालिका भित्रको वडाका रुपमा कानूनी मान्यता पाएको छ । यो बस्तीका लगभग ३ सय परिवार छन् ।
पञ्चायती व्यवस्थामा नगर पञ्चायत हुँदै २०१९ मा नगरपालिका बनेको नेपालगञ्जलाई उप–महानगर बन्न ५ दशकभन्दा बढी समय कुर्नुप-यो । साबिकका ७ वटा गाविस गाभेर उप–महानगर बनाइयो तर, पनि २–४ वटा चिल्लो सडकबाहेक अन्यकुरामा अपेक्षाकृत विकास देख्न नपाएको स्थानीयको गुनासो छ । जनतामा आर्थिक, सामाजिक, राजनीतिक रूपमा कुनै रूपान्तरण आएको छैन । यहाँका किंङ्गरिएन, घँसियारन तथा चिडिमार जस्ता समुदायका सर्वसाधरणको अवस्था अँझपनि उस्तै छ । यस्तो अवस्थामा नेपालगञ्जको अवस्था उप–महानगर पनि बन्न पुरा गर्नुपर्ने मापदण्डमा खरो उत्रिन सकेको छैन, की ?’ भन्ने प्रश्न उब्जिएको छ ।
