दुनीयालाई गुहारे दुनियालाई सुनाए
आए सबै जना गए व्यथा सुनेर
रहेनछ मूल्य मेरो झरेको आँसुको
गए बरु सबै जना दुइ चार कुरा बुनेर
सहयोग गर्न नाबढने कस्तो यो हात रहेछ
केवल यो दुनिया लालचि र स्वार्थि भएछ
मागिरहेको थिएँ सहयोग तिमि संग
काँपेको हात फिंजाई
बेसहाराको खम्बामा अडिएको रहेछु
मेरो आँसुले भोटो रुझाई
मेरो आँसुको मूल्य रहेनछ यो दुनियामा
मेरा पुकार सुन्ने कान रहेनछन यी दुनियामा
केवल यो दुनिया त लोभी लालचीको सदन पो रहेछ
मेरो आँसुले बल्ल पो बुझ्यो कि
दृष्टि हुने पनि दृष्टिहीन पो भएछ !
– बिबेक राना छेत्री ( विदिर्ण ), लिभरपूल इन्टरनेसनल कलेज, नयाँ बानेश्वर, कामाण्डौ
